Do roli Susan Alexander kandydowała Judy Holliday (pod prawdziwym nazwiskiem Judy Tuvim).
Pierwotnie rolę Raymonda, kamerdynera Kane'a, miał zagrać Edgar Barrier, jednak ostatecznie w filmie wystąpił Paul Stewart.
Whitford Kane miał zagrać ojca Kane'a, ale zdecydował się zamiast tego na wystąpienie w broadwayowskim przedstawieniu "The Doctor's Dilemma" na podstawie sztuki George'a Bernarda Shawa. Rolę przejął Harry Shannon.
Artykuł z japońskiej gazety, który donosi o śmierci głównego bohatera jest napisany w języku chińskim.
Kiedy Kane i Susan rozmawiają wewnątrz posiadłości, widać że kobieta układa puzzle. W szerokim ujęciu widać, że układanka jest już prawie ułożona, zbliżenie ukazuje jednak, że układany obrazek jest jeszcze w kawałkach.
Podczas podróży na piknik do Everglades, morze znajduje się po lewej stronie bohaterów. Zgodnie z geografią, skoro Xanadu i Everglades znajdują się na wybrzeżu Gulf, morze powinno być po ich prawej stronie.
Kiedy Gettys opuszcza mieszkanie Susan, jedno ujęcie ukazuje jak Kane na niego krzyczy ale nie otwiera ust.
W ramach oszczędności, podczas kręcenia sceny pikniku na plaży, Welles wypożyczył z zasobów filmu "King Kong" tło imitujące dżunglę. Łatwo można się dopatrzyć w tej scenie pterodaktyli latających w tle. Studio RKO sugerowało Wellesowi usunięcie ich ze scenografii, ale reżyser odpowiedział, że jemu się podobają i postanowił je zostawić.
Kiedy tańczące dziewczyny zaczynają śpiewać dla głównego bohatera, kamera pokazuje jak Kane siedzi obok mężczyzny w kapeluszu. Kiedy następuje kolejne ujęcie i kamera zamiast przodem pokazuje ich tyłem, kapelusz znika. Kiedy znów ukazywani są frontalnie mężczyzna ponownie siedzi w nakryciu głowy.
Kiedy Leland i Bernstein dokonują rewizji wśród zgromadzonych przez Kane'a dzieł sztuki, jedno ujęcie ukazuje jak Leland przesuwa posąg, który kołysze się zaskakująco szybko i dość nienaturalnie jak na statuę wykonaną z marmuru.
Kiedy Gettys ujawnia żonie Kane'a kto jest kochanką jej męża, Jim krzyczy, że mają dowody potwierdzające ich teorię i grozi, że cała sprawa będzie źle wyglądała w gazetach ("We've got proof! It will look bad in the papers").
Przyglądając się uważnie ruchowi warg Gettys'a można dostrzec, że w rzeczywistości mówi on: "...It will look good in the papers..." - (cała historia będzie wyglądała "dobrze" na łamach prasy).
W ujęciach pokazujących akwarium widać wyraźnie żyłkę, która przytrzymuje ośmiornice.
Podczas pikniku Susan napina mięśnie twarzy i odchyla głowę, zanim Kane ją policzkuje.
Pod koniec rozmowy z reporterem Thompsonem, Susan wypowiada słowa: "Przyjdź kiedyś i opowiedz historię swojego życia" ale nie porusza ustami.
Na jednym z plakatów, reklamującym operowy występ Susan Alexander, pokazanym w kronice filmowej, imię śpiewaczki jest napisane z błędem ortograficznym i widnieje jako "Suzan".
Kiedy Kane rozmawia z pijanym Lelandem, wkłada prawą rękę do kieszeni. W następnym ujęciu, po tym jak odchodzi od niego, dłoń jest już wyjęta.
W słynnej scenie śmierci, po tym jak szklana kula rozbija się, płatki śniegu nie pozostają wewnątrz niej (lub na posadzce) lecz rozpryskują się po całym ekranie. To błąd, który został zauważony przez Orsona Wellesa ale reżyser zachował go dla efektu dramatycznego, ponieważ miał poczucie, że pozostawienie go doda śmierci Kane'a metafizycznego wymiaru.
Kiedy Kane pokazuje Susan sztuczkę z "kogutem", jego palce nie są ułożone w pozycji zgodnej z tym, co przedstawia cień na ścianie.
Zdjęcia do filmu zrealizowano w Huntington, Nowym Jorku (Nowy Jork, USA), Los Angeles, Malibu, Pasadenie oraz San Diego (Kalifornia, USA).
Scenarzysta Herman J. Mankiewicz napisał scenariusz w szpitalu gdzie przechodził rekonwalescencję po przebytej chorobie.
Film był wiele razy uwzględniany w rankingach, m.in.:
2008 - 1. miejsce wśród "100 najlepszych filmów wszech czasów", w plebiscycie francuskiego magazynu filmowego "Cahiers du Cinéma";
2012 - 1. miejsce wśród najlepszych filmów lat '40 ("100 Greatest Movies of the '40s"), opublikowanego przez Digital Dream Door's;
2013 - 1. miejsce wśród najlepszych filmów wszech czasów ("Movies: Top 100 All-Time Greatest Movies"), opublikowanego przez Entertainment Weekly.
Kamera patrzy z dołu w górę na Charlesa Fostera Kane'a i jego przyjaciela Jedediaha Lelanda, natomiast filmowane z góry są ujęcia ze słabszymi postaciami jak na przykład z Susan Alexander Kane. Tę technikę zaczerpnął Welles od Johna Forda, który użył jej dwa lata wcześniej w "Dyliżansie". Orson Welles obejrzał "Dyliżans" około 40 razy podczas kręcenia "Obywatela Kane'a".
Scena, w której Kane niszczy pokój, po tym, jak zostawiła go Susan, została nakręcona za pierwszym razem. Wellesowi po zakończeniu ujęcia krwawiły ręce i miał powiedzieć: "Naprawdę to poczułem".
Podczas sceny, gdy Kane goni Gettysa po schodach, Welles upadł i zwichnął sobie kostkę. Przez 2 tygodnie reżyserował siedząc na wózku inwalidzkim, zaś gdy musiał stanąć przed kamerą zakładał na nogę żelazną obręcz.
Istaniało kilka propozycji na zatytułowanie filmu. Jedna z nich, wysunięta przez samego reżysera to "John Q", inna "American". Dopiero szef RKO, dystrybutora filmu, wymyślił znany nam tytuł.
Na sankach, które Thatcher daje Kane'owi na święta napisane jest "The Crusader", czyli "Krzyżowiec". W potocznym języku angielskim często nazywa się tak osobę, która walczy z dyskryminacją na różnych tłach do przesadnego stopnia, zwykle angażując się zbyt poważnie w mało znaczące sprawy. Willaim Randolph Hearst, na którym wzorowano historię Kane'a często był uznawany za takiego "krzyżowca".
Partie operowe Susan były tak na prawdę śpiewane przez zawodową śpiewaczkę operową, która, z polecenia Wellesa, śpiewała je zza kulis. Zgodziła się na użycie jej głosu pod warunkiem, że jej tożsamość nigdy nie zostanie ujawniona. Obawiała się, że mogłoby to zaszkodzić jej karierze. Była to Jean Forward z opery w San Francisco.
Ted Turner ogłosił, że "Obywatel Kane" powinien zostać skoloryzowany. Jednakże pojawiło się wiele publicznych sprzeciwów, dlatego też nigdy tego nie zrobiono.
Postać pana Bernsteina wzięła swoją nazwę od stróża Orsona Wellesa - Maurice'a Bernsteina.
W późniejszych scenach z udziałem Kane'a, Orson Welles siedział w charakteryzatorni od godziny 2.30, żeby być gotowym na 9.00 rano.
Pałac Xanadu został zaprojektowany w oparciu o rezydencję Williama Randolpha Hearsta w San Simeon we Francji.
Postać Charlesa Fostera Kane'a była wzorowana przede wszystkim na magnacie prasowym Williamie Randolphie Hearst'cie (1863-1951), a także na miliarderze Howardzie Hughesie (1905-1976) oraz na przemysłowcu Samuelu Insullu (1859-1938).
W 2003 roku córka Orsona Wellesa - Baetrice pozwała Turner Entertainment i RKO Pictures utrzymując, ze film jest własnością dziedziców Wellesa.
Oryginalny negatyw filmu spłonął w latach 70'. W 1991 roku Turner Entertainment zgrało zachowane kopie orginału i odrestaurowało film. W 1991 wypuszczono na rynek taśmy z nowo nagranego filmu z okazji 50 rocznicy powstania "Obywatela Kane'a".
Orson Welles zastrzegł sobie w umowie prawo do wszelkich przyszłych edycji filmu bądź też innych ingerencji w jego strukturę. Dokonywanie ich grozi karą finansową.
W czasie zdjęć do filmu, czyli między 29 lipca a 23 października 1940 roku Welles zabronił szefom RKO pojawiania się na planie.
Film ten był także pionierski pod względem charakteryzacji. Dopilnowano na przykład żeby Cotton nosił zamglone soczewki kontaktowe, które miały nadawać jego oczom starczy wyraz.
Welles przyznawał, że swój młodzieńczy wygląd w filmie zawdzięczał dużej ilości make-upu, która ukrywała taśmę przyklejoną do jego szyi. Taśma ta pozwalała na lifting jego twarzy.
Hollywood huczało od plotek, że słowo "rosebud" było używane przez Hearsta jako określenie na łechtaczkę jego kochanki Marion Davies, albo po prostu na Marion Davies.
Louis Pizzitola autor książki "Hearst Over Hollywood" twierdzi, że "rosebud" było przezwiskiem nadanym przez przyjaciela Hearsta - Orrina Pecka matce Hearsta Phoebe Hearst.
Hearst miał zaoferować RKO Pictures $800,000 za zniszczenie wszystkich negatywów filmu.
Postać przywódcy politycznego Jima Gettys'a bazuje na Charlesie F. Murphym politycznym liderze z nowojorskiego Tammy's Hall.
Ujęcie z głośno skrzeczącym ptakiem celowo zostało umieszczone przez Orsona Wellesa pod koniec filmu by mieć pewność, że widzowie nie zasnęli podczas seansu.
Steven Spielberg zakupił rekwizyt słynnej "Różyczki" na aukcji w 1982 roku za $60,500. Kiedy Orson Welles o tym usłyszał, podobno powiedział: "Myślałem, że go spaliliśmy".
Kiedy przyjaciele zapytali Wellesa, jak to możliwe, że znamy ostatnie słowa Kane'a, skoro umarł w samotności, podobno reżyser długo milczał aż w końcu powiedział: "Nie mówcie o tym nikomu".
Kronika filmowa, przestawiona na początku filmu, miała sprawić, że śmierć Kane'a wyda się bardziej autentyczna.
Część muzyki użytej w kronice filmowej pochodzi z filmu "Five Came Back".
Publiczność, która ogląda przemówienie Kane'a na wiecu wyborczym, to tak naprawdę tylko nieruchoma fotografia. W celu wywołania iluzji żywej widowni, twórcy filmu wykonali w makiecie za pomocą szpilek setki małych otworów, które następnie oświetlali z tylu by osiągnąć efekt ruchu.
Okres zdjęciowy trwał od 29 czerwca do 23 października 1940 roku i od 30 października 1940 do 4 stycznia 1941 roku (dokrętki oraz duble).