Mi zabieg z aktorami nie przeszkadzał, przypominał wręcz trochę "Początek" - z tym, że tam zmieniał się charakter postaci, a tutaj okoliczności i czas. Między bohaterami w poszczególnych scenkach zachowana była ciągłość charakteru, mimo zmiany imion (co zwłaszcza widać u dziewczyny)... Przeszkadzała mi za to dość jednak banalna teza, która jest dodatkowo często męczona w filmach z tego regionu - wykorzystanymi środkami i fabułą przypominał mi "Before the rain" (o R&J nie wspomnę :P). A jeszcze bardziej brak jakiejś puenty, co chyba dodatkowo wzmogło rozczarowanie ostatnią historią, która najzwyczajniej w świecie podobała mi się najmniej. Na uwagę zasługuje na pewno jakaś prawie poetycka spolegliwość filmu, piękne i sugestywne zdjęcia - zwłaszcza, choć nie tylko w przerywnikach między częściami, ukazujące jak i czy coś się w lokalnym krajobrazie zmieniło. Śmiem twierdzić, że chodzi tu o to, że i w krajobrazie i w mentalności wciąż widać wyrywy i urazy - tak w budynkach straszących wybrakowanymi fasadami bez okien, jak i w ludziach. Ciekawa i wiarygodna "klamra", ale pozostawiająca niedosyt.

I nie wiem czy tu tak do końca chodzi o miłość, bardziej o relacje m-ludzkie, i co je ogranicza. Motyw wody kojarzy się jednoznacznie z oczyszczeniem, samo jezioro zdaje się zyskiwać na symbolice jako najpierw zwykłe, tętniące życiem miejsce spotkań miejscowej ludności - gdzie wspólnie (ponad podziałami) się pije, gra i tańczy, po wojnie opustoszałe jak i cała wyludniała wioska - ale wciąż uderzające w nostalgiczną nutę, budząc tęsknotę i stając się symbolem przywiązania, po to by w ostatniej scence zmienić się w ordynarną dyskotekę - dla młodego, obcego / przyjezdnego elementu, z której rano, gdy kac ustępuje raczej chce się wiać. To też jest jakiś znak czasów, może nawet i ocena.